Szpinak został przywieziony z dawanej Persji (obecnie Turkiestanu) przez Arabów, w średniowieczu. Wiek XIX stał się przełomowym w uprawie szpinaku. Jednak największą popularność zdobył po drugiej wojnie światowej, kiedy to Amerykanie rozpoczęli reklamę tego mało docenianego warzywa, niezwykle bogatego w różnorodne składniki.
Najczęściej używany w kuchni jest szpinak warzywny, który jest jednoroczną rośliną zieloną. Szpinak jest uprawiany i spożywany jako warzywo, który zawiera wiele niezbędnych mikroelementów takich jak: sód, potas, magnez, wapń, mangan, żelazo, miedź, cynk, fosfor, chlor, jod, karoten a także witaminy K, E, B1, B2, B6, C, biotynę oraz kwasy: nikotynowy, pantotenowy i szczawiowy. Do najbardziej znanych odmian należą m.in. : Koda, Matador, Ciemnozielony, Ameryka czy Król Danii.
Szpinaku nie powinno się jeść w nadmiarze właśnie ze względu na ów kwas szczawiowy, który w połączeniu z wapniem tworzy nierozpuszczalny związek – szczawian wapnia. Dlatego też nie powinny spożywać go osoby cierpiące na artretyzm, reumatyzm, wątrobę, nerki. W kuchni wykorzystuje się owalne, okrągło – owalne lub trójkątne strzałkowate liście o zabarwieniu jasnym do ciemnozielonego. Jednak najcenniejsze pod względem smakowym są wyłącznie liście młode. Mamy do wybory szpinak świeży lub mrożony. Choć mówi się, że dobry szpinak to przede wszystkim świeży szpinak to mrożony w całych liściach w niczym mu nie ustępuje. Mrożony szpinak można wykorzystać do lazanii z pomidorami i szpinakiem oraz naleśników zapiekanych ze szpinakiem w beszamelu. Szpinak można także gotować – należy tylko pamiętać, aby gotować go krótko z niewielką ilością wody, gdyż szpinak jest warzywem, które oddaje gotowane w wodzie oddaje jej wszystkie składniki. Toteż niezwykle popularnym sposobem przyrządzania szpinaku jest smażenie na maśle lub oleju.