Ojczyzną kukurydzy są prawdopodobnie obszary dzisiejszego Peru. Europejczycy warzywo to poznali dzięki podróżom Krzysztofa Kolumba. Na ziemiach polskich kukurydza pojawiła się dopiero pod koniec XVIII wieku. w uprawie można spotkać dwie uprawy kukurydzy: jadalną i pastewną. Uprawiana na polach kukurydza jadalna ma uszlachetnione, słodkawe mleczno – żółte lub perłowe ziarno.
Dziś uprawia się m.in. odmiany kukurydzy przeznaczone na paszę, odmiany zbożowe o wysokiej zawartości skrobi (wytwarza się z nich mąkę i kaszę) oraz odmianę cukrową jako warzywo. Ziarna zależnie od odmiany, zawierają 60 – 70% skrobi, 9 – 14% białka, 4 – 8% tłuszczu. Są bogate w witaminy z grupy B, witaminy D, E, A i K, zawierają także niewiele witaminy C. W ziarnie znajdziemy także sole potasu, fosforu, żelaza, miedzi, magnezu, wapnia, selenu i cynku oraz śladowe ilości kobaltu, jodu i bromu. Ze względu na obecność selenu, któremu towarzyszy witamina E, kukurydza ma duże znaczenie w profilaktyce chorób nowotworowych.
Z nasion tłoczy się olej kukurydziany, który ma właściwości obniżające poziom cholesterolu we krwi. 100 g kukurydzy nieprzetworzonej to około 110 kcal. Kukurydza z puszki zawiera o 2/3 mniej skrobi niż świeża, natomiast posiada 5 razy więcej cukru oraz bardzo dużo soli. Kukurydzę można konserwować, marynować i zamrażać. Młode kolbki (określane jako kaczany do 10 cm długości) są najczęściej spożywane lub konserwowane w całości. Świeże kolby można jadać ugotowane do miękkości, w lekko osolonej wodzie. Znakomicie smakują gorące kolby posypane żółtym serem. Smaczna jest także kukurydza pieczona na grillu w folii aluminiowej. Kukurydzę preparowaną (czyli popcorn) wytwarza się z ziaren specjalnej odmiany pękającej – poddając je działaniu wysokich temperatur i ciśnień.